ANNE SANA SESLENİYORUM...

     

       Anne ve babamızın tek amacı bizlerin iyi bir eğitim alması olmuş. Altmışlı yıllarda,  Türkiye'nin kendine yettiği, okullarda yerli malı haftalarının kutlandığı, giysilerimizi kardeşlerimizle paylaştığımız, tüketim çılgınlığının yaşanmadığı, mutlu yıllarmış.

      Henüz televizyon ve bilgisayar ile tanışılmamış.İlkokulda çocuk klasiklerini, lisede dünya edebiyatının tüm eserlerini, gazetelerin köşe yazılarının okunup tartışıldığı dönemlerden bahsediyorum.
   

Hepimiz aynı bez ayakkabılarla spor yapar, markalarla sınıfları doldurmazdık o yıllarda. Annemizin diktiği formaları giyip okulumuza giderdik.

      Annem bir gün ablama;
 ''Biliyor musun Nur, bazı arkadaşlarımın arabası, bazı arkadaşlarımın çamaşır makinesi ya da yardımcıları var. Hiç birini kıskanmıyorum da, bir arkadaşım kızım öğretmen ya da doktor oldu deyince içim titriyor.'' demiş.
      ''Benim kızlarımın çeyizleri diplomaları olacak'' dermiş.


 Canım annem biz hepimiz okuduk, çok da başarılı olduk.
Huzurlu uyu...