Dört kardeş bir ev kiralamıştık. Babamın arkadaşlarının da yardımıyla, çocukluğumun geçtiği evden ayrılmış, şirin bir apartman dairesine yerleşmiştik. Ev ne kadar güzel olursa olsun, ben arkadaşlarımı özlüyordum.
En büyük ablam onsekiz yaşında olduğundan üç küçük kardeşinin vasisi olmuştu bu yaşında.
Doğal olarak otorite büyük ablamda olduğu için evde iş bölümü yapmıştı:
Onun bir küçüğü olan ablam yemek işlerinden sorumluydu.
Benim bir büyüğüm temizlik işlerinden sorumluydu.
Ben de bakkal işleri sorumlusu.
Bu iş bölümü şimdi çok komik geliyor ama o zaman bu görevlerimizi öyle ciddiye alıyorduk ki, belki de bu yüzden, kimsesizliğimize direndik ve ayakta kalmayı başardık.
Ablalarım bir yaz tatilinde, İzmir Fuarında iş bulup çalışmaya başlamışlardı. Para kazanmaları gerekiyordu. Fuar süresince, hemen hemen bir ay boyunca gece çalışacaklardı. Bu yüzden geceleri kapıyı sıkı sıkı kapatıp, kimseye açmamam için beni tembihliyorlardı. Hatta kapıyı üstümden kitleyip öyle gidiyorlardı işe. Gece evde tek başına on yaşında bir kız çocuğu...
Korkuyordum ama ablalarıma hiç bir zaman söylemedim korktuğumu...
Akşam onlar işe gittikten sonra ben balkonda oturuyordum. Hiç eve giremiyordum. Yaz olduğundan İzmir çok sıcak olduğu için, hemen herkes balkonda otururdu. Karşı apartmanda oturan yaşlı bir teyzenin her gece balkonda geç saate kadar oturduğunu fark etmiştim. Bir ay süreyle her gece o teyze ile göz temasındaydık.
Birbirimizi hiç tanımıyorduk ama bir o kadar da tanıyorduk sanki. Onun balkonda olması bana güç veriyordu. Uzaktan bakışları ile beni koruyordu sanki...
BİRİSİ SİZİ SADECE GÖZLERİYLE KORUDU MU?
Merhaba :)
ReplyDelete